Dag 12 Trondheim naar Atnbrua

Als ik wakker wordt 's ochtends kijk ik als eerste uit het raam om te kijken of mijn motor er nog staat en die staat er gelukkig nog. Als ik mijn hoofd buiten het raam steek merk ik dat de temperatuur helemaal niet onaardig is ....... en uiteraard regent het .... hoe kan het ook anders. Ik doe alles lekker rustig aan omdat ik voor 10 uur niet bij de Ducati dealer hoef te zijn. Als ik de deur open doe om naar het ontbijt toe te gaan merk ik dat er een papieren zak met een ontbijt aan de deurklink hangt aan de buitenkant ! Nou zeg ..... wat leuk !!  Geen speciale behandeling of zo want ik zie dat bij meerdere kamers van die zakken aan de deur hangen. Leuk simpel ontbijtje met appelsap, een paar broodjes en een appel voor onderweg. Precies wat ik nodig heb ! Koffie is er helaas niet te krijgen maar gisteravond had ik al een oud industriegebouw gezien wat leek op een verbouwde hal waar ongetwijffeld wat te krijgen is. Die kant ga ik straks als eerste op. Als ik mijn spullen op de motor wil gaan laden is het inmiddels weer gaan regenen en is een gedeelte van Trondheim gehult in mist en kan ik amper zien waar ik ben, beetje jammer voor het uitzicht. Al rijdend naar de oude fabriekshallen kom ik naast een hotel verderop een loopbrug tegen richting allerlei winkels. Als ik het parkeerterrein oprijd zie ik dat er wat vertrekkende mensen en auto's moeilijk doen omdat ik waarschijnlijk iets doe wat men niet gewend is. Al heftig gassend rijden de auto's om mij heen parkeer ik mijn motor ...... blijkbaar weer op een verkeerde plek want ik krijg alleen maar kwade blikken naar me toe. Ik blijf me verbazen dat mensen zo moeilijk kunnen doen als je afwijkt van wat zij gewend zijn. De brug is lang en door de regenkleding heb ik eigenlijk niet zoveel zin om die kant op te lopen. In de verte zien de winkels er ook niet naar uit dat ze open zijn dus ik besluit maar direct naar de Ducati dealer te gaan. Daar aangekomen is Eberg Ducati Motor inderdaad open en ik ga naar binnen. Na een tijdje raak ik aan de praat met een klant die daar ook op zijn gemak zit te wachten omdat de baas aan zijn motor bezig is. Ik merk wel dat ik meer naar het zuiden zit inmiddels, de mensen zijn in eerste instantie niet zo open zoals in het noorden. Al pratend vraagt de man waarom ik met buitenlandse kentekenplaten rondrijdt en ik leg hem uit dat ik uit Nederland kom waarop hij mij heel wazig aankijkt. De eigenaar van de zaak komt later ook even een bakkie met ons doen en we raken aan de praat over klassieke Ducati's. In zijn winkel staat een 350 Yellow sport, 250 Mark 3, een 450 RT en Cucciolo dus we hebben nog al wat raakvlakken. Na dit leuke bezoek vertrek ik toch richting het zuiden. De weg is wederom ernstig slecht en de sporen van zwaar verkeer zijn enorm. Gelukkig regent het niet zo hard zodat ze niet helemaal vol staan met water. Ik merk nu dat de temperatuur steeds aangenamer wordt en op sommige momenten kan zelfs de bovenste flap van mijn jas los !!! Het slalommen om de campers heen is zo normaal geworden dat ik er niet eens bij stil sta en door het droge wegdek merk ik dat ik weer veel te hard rijdt. De omgeving is een beetje hetzelfde als de dag ervoor en ik heb er niet zo veel aandacht meer voor. Het warme weer en droge wegdek is zo uitnodigend voor lekker motorrijden dat ik me om de omgeving ook niet meer druk maak. Als ik op de E6 richting de Dovre Fjell rijdt wordt het weer wat frisser maar ook nu breekt de zon door en angzamerhand verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Voorbij Oppdal neem ik weg 29 richting Folldal. Deze weg neemt me door een breed dal wat geheel in de zon ligt. Het uitzicht is hier zo wijds dat het soms moeilijk is afstanden te schatten ...... zeker voor bochten in de weg ! In Folldal stop ik om mijn zomerhandschoenen aan te trekken, het is inmiddels al zo warm geworden dat ik door mijn zwetende handen mijn binnenvoering verdraai in plaats van mijn gashandel. Owwww ..... wat is dit genieten zeg ! Als ik weg 27 in sla rijdt ik het nationaal park Rondane in. De weg zit vol met hobbels en kuilen en het gas moet er flink van af als ik mijn nieren lief heb. Ik ben erg blij dat ik mijn bagage met spanbanden vast maak want anders had ik onderweg ongetwijffeld al wat verloren. Aan weg 27 vlak voor Atnbrua zit Fjelltun, dit is een pension van twee vrienden van me waar ik ga overnachten dus het is ook een beetje een sociaal iets. Marianne ken ik sinds mijn langlauftijd eind '70-er jaren en na het vertrek met haar partner naar Noorwegen hebben we contact gehouden en ga ik er heen als ik "in de buurt" ben. Na een half uurtje ben ik op de plaats van bestemming, de laatste 100 meter zijn nog spannend want dit is een stukje bospad omhoog met grote keien en om daar de Multi plat te leggen vind ik toch niet zo'n goed idee. Alles gaat prima en een kwartier na aankomst ligt alle motorkleding op de grond verspreid en zitten we lekker met z'n allen aan het bier in een heerlijk zonnetje. Het goede weer was inderdaad aan de andere kant van de Dovre en ik ben blij dat ik nu in warmere oorden ben beland. Vandaag was het maar een relatief klein stukje van iets over de 250 km maar je merkt toch wel dat door de toenemende drukte het weer heel anders rijden is dan in het stille noorden.